NICU en bakkerij

In de ochtend waren wij als team uitgenodigd bij het presenteren van het project NICU (NEONATAL INTENSIVE CARE UNIT) in het St.John of God Hospital. (Natuurlijk kon Marcel niet mee, want hij moest zorg dragen voor instructies aan de bakkerij. Hij zal daar in dit verslag nog op terugkomen.)
Ook de lokale chief en subchiefs waren uitgenodigd alsmede de bisschop en alle geestelijken van de andere christelijke kerken.
Het is niet vreemd in Ghana als we om 9.00 uur zijn uitgenodigd en het programma begint pas om 10.15 uur. We moeten daar nog steeds aan wennen, maar ook dat gaat ons allemaal redelijk af. Het was goed om mee te maken dat men de doelen welke men gesteld heeft ook daadwerkelijk wil verwezenlijken. Sommige toespraken waren heel erg goed, met name van een uitgenodigde kinderarts die haar visie gaf op de gezondheidszorg, meer specifiek voor kindjes die te vroeg geboren zijn. Zij deed dat met verve en met grote deskundigheid. Zij hield alle aanwezigen voor dat elk mens het recht heeft om te leven en dat niemand mag rusten zolang er nog kinderen sterven vanwege gebrek aan hulpmiddelen en aandacht voor hen. Op het eind van de bijeenkomst werd er een inzamelingsactie gehouden, zoals gebruikelijk in Ghana, om aan het gestelde doel van de NICU te werken. De opbrengst zal zeker de moeite waard zijn geweest maar nog zeker niet toereikend.

De genoemde wachttijd voorafgaande aan de presentatie bood de mogelijkheid te gaan kijken bij het Consultatiebureau in de buitenlucht naast het festivalterrein. Ook nu een kleurrijk schouwspel, met de mogelijkheid de foto’s te maken van kinderen die je altijd al had willen maken…. Met een unster aan een tak van een boom waarmee ze werden gewogen! Ieder kind had een eigen boekje waarin het gewicht werd genoteerd om het verloop te volgen; navraag leerde dat ze bij een afbuigende curve werden verwezen. Er werden ook kinderen gevaccineerd, en er werd uitgebreid voorlichting gegeven. Zo duurt wachten minder lang!

In de namiddag hebben we samen een bezoek gebracht aan het project van Charles Mensah in Abesim. Het is nog steeds inspirerend te zien wat hij tot stand heeft gebracht en hoe hij alles in het werk stelt om van zijn project een succes te maken. Vooral de ondersteuning van kinderen met een handicap en ouderen hebben zijn speciale aandacht. Daar is Charles met zijn team goed in geslaagd, mede dankzij de ondersteuning vanuit Nederland.
Natuurlijk blijven er altijd nog wensen, maar ook die zullen zeker in de toekomst opgelost gaan worden.

In de avonduren hebben we enkele gasten mogen ontmoeten die ons kwamen begroeten. Het was voor Henk en Ton fijn om hen weer te zien.

Het was een zware dag vandaag, het was erg warm, zeg maar gerust heet. Ik ben al enkele dagen bezig om Edith Moh en enkele andere dames, de kunst van het bakken bij te brengen. Het is moeilijker dan ik dacht. De leerlingen die ik vroeger in de bakkerij had, kenden in ieder geval de basis. Bijkomstigheid is, dat alles in het Engels moet worden uitgelegd. Maar we hebben veel plezier samen en zachtjesaan komt er schot in. Gisteren hebben we voor de tweede keer brood gebakken en de dames waren zeer enthousiast. De Ghanese smaak is een stuk zoeter dan de onze, dus daar houd ik rekening mee. Het kost me moeite om iedereen te overtuigen dat ze eerlijk moeten zeggen wat ze van iets vinden. Ghanese mensen zijn te beleefd om nee te zeggen, maar daar heb ik natuurlijk niets aan. Uiteindelijk durven ze commentaar te geven en zo komen we steeds dichter bij ons doel om die producten te bakken waarvoor de Ghanese klanten bereid zijn om naar de winkel van Edith te komen en de prijs te betalen die nodig is om een gezonde bakkerij draaiend te houden. Het bakken hier vraagt behoorlijk wat aanpassingen wat mij betreft. Het is vele malen warmer dan in Nederland, je hebt hier geen rijskast nodig. De kneedmachine die Edith heeft aangeschaft is een echte miskoop. Ik adviseer om die zo snel mogelijk van de hand te doen en op termijn een degelijke Duitse gebrauchte machine aan te schaffen. Intussen moeten we het er mee doen en net als de meeste Ghanezen vinden we wel een oplossing. De eerste proef met scones was een tegenvaller, de bloem is anders dan bij ons. Ik vond ze alleen maar geschikt om ze aan de varkens te voeren. Nou, daar had ik wat gezegd! In Ghana wordt niets weggegooid, wat nog enigszins te gebruiken is. Toch maar een tweede serie gemaakt en die viel beter in de smaak. Verder hebben we intussen gevulde koeken gemaakt met spijs van cashewnoten. In Ghana groeien geen amandelen. Ondanks het feit dat hier veel cashewnoten verbouwd worden, zijn ze hier behoorlijk duur. Ik heb heel veel moeite moeten doen om Edith te overtuigen, de cashewnoten niet te vervangen door pinda’s die een stuk goedkoper zijn. Gelukkig was ze helemaal om, toen ze de koeken geproefd had, nadat ze uit de oven kwamen. Ook de kokoskoeken, waarvan ik het recept thuis ontwikkeld heb, werden enthousiast ontvangen. Dat geeft wel voldoening. Maandag is bakdag en dan moet er brood gebakken worden voor de hospitaalwinkel. Dat betekent om half zes beginnen, maar de dames zullen zorgen dat ze er ook zijn. Later die dag houden we ons bezig met pindakoeken en cakejes. Daarna zullen ze het zelf moeten zien te redden, omdat we dan verder reizen naar het Noorden.