De eerste dagen.
Door: Marcel en Arthur
Blijf op de hoogte en volg Annie & Marcel, Henk, Ton en Arthur
09 Maart 2017 | Ghana, Kumasi
Maandag, 6 maart
Het vroeg opstaan om op tijd te zijn voor het vliegtuig, was niets vergeleken bij het gehannes om een visum voor Ghana te krijgen. Kopen is een beter woord want honderdtwintig euro om Ghana in te mogen vind ik een stevige prijs. Maar ja, eindelijk vlogen we dan met vijf man naar Ghana. Ton, Henk, Artur, Annie en ik. De vlucht met KLM was voorspoedig en twee films later landden we in Accra. De douane doet niet al te moeilijk en ik hoef maar twee koffers open te maken. De warmte buiten valt als een deken op je en de mensenmassa lijkt het nog erger te maken. Mannen komen op me af om mijn koffers te dragen. Gelukkig regelt Ton alles en we komen veilig bij het busje aan dat voor deze reis ter beschikking staat. Ton is een regelneef. Jonathan is onze chauffeur die ons naar het gastenverblijf van de bisschop brengt en ook de verdere reis voor ons zal rijden. Eenmaal aangekomen ploffen we op de bank. Emanuel heet ons welkom met water en even later met een paar flessen koud bier voor de dorst. De eerste reisdag is voorbij. Met horren voor de ramen en een ventilator aan het plafond hebben we geen last van muskieten. Inslapen gaat snel, ondanks de warmte.
Dinsdag, 7 maart
Natuurlijk was ik weer te vroeg wakker, wekker nog op Nederlandse tijd laten staan, gebeurt wel vaker. De rest verscheen aan het ontbijt. Brood met vis of jam! Na afscheid van onze gastheren vertrekken we richting Duyawa Nkwanta. Na de eerst bocht zitten we al vast in het verkeer. Dat geeft wel gelegenheid om goed naar buiten te kijken. Een jongetje wat zich met water uit een emmer en trekt zijn broek aan. Een meisje poetst keurig haar tanden en spuugt haar mond leeg in het riool aan haar voeten. Eenmaal buiten het gekrioel van auto’s leidt er een riante vierbaansweg de stad uit. De Chinezen legden deze weg met viaducten aan. Verderop wordt de weg smaller en de gaten groter. Langs de weg bloeit de handel, het is een echte levensader. Veel kramen met handel van uiteenlopende zaken. Autobanden, fietsen, doodskisten, bedden, tafels en kasten worden ter plekke gemaakt en uitgestald. Natuurlijk ook veel stalletjes met groenten en fruit. Heb je geen zin om uit te stappen, dan loopt er een mobiele supermarkt langs je auto bij de eerst volgende file. Alles wordt aangeboden. Bakbanaan, mango’s, noten, papaja’s en zelfs toiletpapier. Kortom, de handel is alom aanwezig. Wat een medelijden heb ik met de kleine en de grote vrachtwagens. Die hebben het zwaar. Alles wordt afgeladen tot er letterlijk niets meer op kan. Geen wonder dat er veel, heel veel wagens met panne langs de weg staan. Soms met alleen maar een kapotte band, soms ook met een as die het heeft begeven. Een dergelijk wagen staat daar dan scheef aan de kant met een chauffeur die het probleem probeert op te lossen. Er is geen ANWB in Ghana. Veel wrakken blijven gewoon liggen, het loont waarschijnlijk niet om het oude ijzer op te halen. We hebben een lunch bij een modern restaurant waar ze kip met rijst serveren en met een glas koud bier erbij is dat goed te doen. Bier kun je gelukkig wel veilig drinken, met water moet je uitkijken.
Jonathan wisselt onze euro’s tegen sedi’s, bij een geldwisselaar,wat voordeliger is dan de koers die banken berekenen. Daarna is het niet ver meer en worden we door zuster Rosina verwelkomd in het hospitaal waar we een aantal nachten van het gastenverblijf gebruik mogen maken. Ton en Henk kennen de zuster al jaren en het weerzien is hartelijk. Ons onderkomen is geregeld net als het eten, kip met rijst. Diverse pogingen om het thuisfront te berichten stranden. Je bent redelijk van de wereld afgesloten zonder internet of wifi. Ook hier hoeven we vannacht niet bang te zijn voor muskieten verzekert zuster Rosina ons, dat stelt gerust. We slapen een goede slaap.
Woensdag, 8 maart
Wakker worden en merken dat er geen stroom is, gelukkig wordt ons ontbijt gebracht en verteld dat er snel weer elektriciteit komt, wat inderdaad ook het geval is. Een douche en een scheerbeurt kunnen ook met koud water. Om negen uur zet het gezelschap me af bij Edith Prosper, de vrouw waarmee ik ga proberen een bakkerij een boost te geven. Het is een project van Edith en Prosper Moh, die er ontzettend veel energie en geld in gestopt hebben. Edith neemt me mee naar de nieuwe bakkerij die bijna klaar is. Ik ben diep onder de indruk van wat ik zie. Wat daar gebouwd is mag best groots worden genoemd. Mooie, grote, modern gebouwde bakkerij. Met kleedruimte, douche, toilet en magazijn. Plaats genoeg om het efficiënt in te richten. Dat belooft veel goeds voor de toekomst. Later starten we met de eerste bakproef. Brood! Het lukt wonderwel om van het deeg een prima brood te bakken. Iedereen is enthousiast. Alleen ik vind het brood wat aan de zoete kant. Edith verzekert me, dat Ghanezen dit juist lekker vinden. De brownies vielen eveneens goed in de smaak, dus al met al een productieve dag.
De overige leden van het gezelschap gingen eerst naar de kleermaker, bij wie Ton al anderhalf jaar geleden een jasje had besteld. Dit hangt keurig klaar. Enkele aanpassingen worden nog gedaan, ( de maat …..). Over enkele weken kan het worden afgehaald, zegt de kleermaker. Ton kocht een Ghanese simkaart in zijn telefoon, de anderen een mobile router. Veel goedkoper dan in Nederland. We hebben nu wifi, wel makkelijk. De rest van de dag brachten we door op de markt in Duayaw Nkwanta en Sunyani. Adembenemend, soms letterlijk, een kleurrijke, diversiteit met vriendelijke mensen. Het is een groot sociaal gebeuren voor de Ghanezen. Meerdere keren wordt aan ons gevraagd hen mee te nemen naar Nederland, voor hen het land van melk en honing. We hebben echt uit moeten leggen dat de werkelijkheid anders is. Het is een totaal andere wereld, totaal niet te vergelijken met de onze en dat moet je ook niet doen. Een taxirit met 4 personen bijvoorbeeld van 80 kilometer kost ons twaalfeneenhalve euro, inclusief de wachttijd van de chauffeur. Het is en blijft fantastisch, een geweldige ervaring. Het hospitaal hier heeft nu een Nederlandse enclave. Twee verpleegkundige stagiaires uit Urk en Groningen, drie artsen van het Academisch Ziekenhuis uit Maastricht en onze club van vijf uit Helmond en omstreken. Nadere kennismaking zal zeker volgen en het hospitaal beter leren kennen.
Later die avond gingen we naar de eucharistieviering. Een echte Afrikaanse happening. Mensen beleven hier het gezamenlijk vieren en doen echt mee. Een vredeswens is echt een vredeswens. Na een biertje op het donkere terras terug naar ons verblijf en daar stond het eten klaar voor ons. Al met al een geslaagde dag.
-
09 Maart 2017 - 20:11
Hein:
Lekker bezig, Vadders! Ik wou dat ik er bij was met mijn camera.
Dikke knuffel voor ons moeder. XxxH -
09 Maart 2017 - 20:50
Toine Franken:
Heb jullie gevonden. Leuke verslagen. Heb je nog een "opdracht" aan Ljndenberg? -
09 Maart 2017 - 20:58
Guus & Corinne:
Yes, de eerste verhalen en foto's staan erop, leuk!
Een hoop indrukken, moet een mooie ervaring zijn.
Groeten voor allemaal en in het bijzonder voor Papa/Arthur! -
09 Maart 2017 - 21:22
Dieke Stoop:
Wat een geweldig verhaal omdat zo te lezen. Zie het helemaal voor me. Veel succes allemaal Gr Dieke -
09 Maart 2017 - 21:41
Lia:
Wat heerlijk! Het klinkt alsof je nu al verkocht bent en dus verknocht aan Ghana. Ik herken dat als geen ander. Erg fijn dat je enthousiast bent over de bakkerij en mogelijkheden ziet. Ik gun het Propher en Edith van harte dat hun bakkerij een succes wordt, zowel als bedrijf maar zeker als arbeidsmogelijkheid voor de omgeving. Ook dat is hun doelstelling.
Henk, Ton, hartelijke groeten aan mijn bekenden. Fijn dat Jonathan weer kan rijden en ook voor jullie ingepland is. Staat Berekum op het programma? -
09 Maart 2017 - 22:10
Theo Van Dommelen:
Ha Henk, wat leuk om dit zo allemaal te lezen.
Wat een andere wereld zal het daar zijn, ik denk dat wij het hier nog niet zo slecht hebben.
Nog veel plezier en nuttigheden gewenst en, braaf zijn....
Groetjes ook van Jet.
-
09 Maart 2017 - 22:38
Fam Sterken :
Hallo allerliefste peetoom -
10 Maart 2017 - 07:34
Chantal Van Oosterhout:
Hoi oom henk en reismaatjes
Heel leuk dat we jullie kunnen volgen,
"Zo ver weg, maar toch (een beetje ) dichtbij op deze manier.
Liefs chantal & de kids -
11 Maart 2017 - 07:04
Joop En Ria Kruijsen:
Prachtig verhaal jongens en heel leuk om te lezen.
We blijven jullie volgen en... Marcel, hou ook nog iets
over om te vertellen bij de MAG avonden.
Groetjes voor allen en nog veel plezier en succes.
Joop en Ria -
11 Maart 2017 - 11:55
Annette:
Hee Marcel en Annie, vandaag de link door gekregen en maar gelijk gaan lezen. Wat een mooie en herkenbare verhalen en hoe geweldig dat het project bakkerij echt kans van slagen kijkt te gaan hebben. Geniet van al het mooie, indrukwekkende en goeds dat je daar kunt brengen! Liefs Clark en Annette -
11 Maart 2017 - 17:26
Joop En Netty:
Een mooi en boeiend verhaal Marcel en Arthur en ik denk dat deze niet de laatste zijn. ik kijk uit naar de volgende editie!
Fijn dat je denkt de bakkerij wat meer perspectief te kunnen geven en hopelijk kan Arthur samen met de Nederlanders die er al werken iets betekenen voor de gynaecologische afdelingen daar.
Hopelijk heeft ook Annie het naar haar zin en niet TE warm.
Ik zou willen dat ik me daar ook gedienstig kon maken.
Veel succes allemaal en ook " 'n bietje genieten" van Ghana en van de mensen daar.
Lieve groetjes,
Netty en Joop
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley