Cape Coast

Cape Coast
Een avondrit in het donker.
Omdat we vertraging hadden bij het vertrek vanuit Duayaw Nkwanta viel de duisternis veel eerder in dan ons lief was. Om half zeven is het hier echt donker en we hadden nog een dikke honderd kilometer te gaan. Het is een flinke afstand naar Cape Coast. Iedereen wordt ten stelligste afgeraden om `s avonds de weg op te gaan. Nu begrijpen we waarom. Overdag is het al moeilijk genoeg de gaten en bulten te omzeilen, laat staan in de donkere avond. We mogen ons gelukkig prijzen met Jonathan, onze driver. Onderweg passeerden we opvallend veel controleposten van de politie. De wegen zijn `s nachts niet veilig en het risico bestaat van overvallen en berovingen. Het geeft de burgers een gevoel van veiligheid, te weten dat de politie niet ver weg is. Zo komen we uiteindelijk ongedeerd in Cape Coast aan. In een restaurant gaan we eten en daar spelen twee bandjes een wedstrijd wie het hardste spelen kan. Ik vraag zuster Comfort waarom de Ghanesen zoveel herrie maken. ‘Dat maakt de mensen hier gelukkig,’ zegt ze. Dan ben je uitgepraat. In ons hotel kunnen we heerlijk douchen, want het is weer knap warm geweest vandaag.


Om 9.30 hadden wij een afspraak met Bismarck, onze contactpersoon in het psychiatrisch ziekenhuis in Ankaful. Hij stond op ons te wachten om ons voor te stellen aan de nieuwe directeur. Dit was een prettige ontmoeting waarbij duidelijk is aangegeven wat we van elkaar kunnen verwachten. De directeur gaf aan blij te zijn met onze komst en hoopt op een verdere samenwerking.
Na deze ontmoeting volgde nog een presentatie van het project door Bismarck aan ons en de gehele staf van Ankaful. Deze presentatie gaf duidelijk aan wat er allemaal in de afgelopen jaren gebeurd is. Dit stemt ons hoopvol en van beide kanten is uitgesproken, te streven naar een vruchtbare verdere samenwerking. De nieuwe directeur zal dat ook schriftelijk vastleggen en aan ons toesturen. Daarna zijn we naar het project gaan kijken. Er zijn flinke vooruitgangen geboekt.
We zien de toekomst met vertrouwen tegemoet.

De lunch genieten we bij Hans Cottage Botel, aan een klein meertje met bomen vol kleine reigers en wevers met de bolle nesten met de opening aan de onderkant. Niet meteen zichtbaar in het water zijn de talloze krokodillen, maar overal staat de waarschuwing dat verblijf op eigen risico is (en dat heeft zeker niet van doen met de kwaliteit van de lunch!). De krokodillen zijn enigszins schuw door graafwerkzaamheden, maar we kunnen een klein exemplaar in zijn geheel van dichtbij aanschouwen, en de indrukwekkende kop van een grotere.
Daarna naar Kakum National Park, deels via de inmiddels bekende weg zonder wegdek. Het landschap oogt vrij groen, met buiten Cape Coast het bekende straatbeeld van kraampjes, winkeltjes, en overal mensen die iets doen, al is niet altijd duidelijk wat. Het park staat bekend om de Canopy Walk, een wandeling van ca 175 meter over 7 touwbruggen door de toppen van de bomen, tot 40 meter boven de bodem van het regenwoud. Het blijkt een spectaculaire tocht met fraaie uitzichten, ook in de diepte, goed te doen zelfs voor iemand met toch enige hoogtevrees. Hoog in de bomen is de luchtvochtigheid al hoog, maar dat wordt nog veel erger tijdens een tocht door de rainforest met een gids, daar blijf je zeker niet droog! Het is een dicht woud, met een aantal bijzondere bomen als de shelftree tot wel 60 meter hoog (van de Canopy), een parasitaire ficus, een boom met water in de stam (de zogenaamde jungle survivor), een boom waarvan de takjes in Ghana worden gebruikt als tandenborstel, een olifantboom (met ruwe bast om te schuren), de anti-olifantboom (met uitsteeksels om niet te kunnen schuren), en niet te vergeten de ebbenhoutboom (van de zwarte toetsen van de piano). Wij zijn nat, de Ghanezen in het gezelschap (de jonge gids en de Sister) niet of nauwelijks: dat zou te maken hebben met oefening en de leeftijd, dat nemen we dan maar aan!
Dat leerden we niet op school!
Vandaag naar fort Elmina geweest om daar een rondleiding te krijgen. Het fort werd door Portugezen gebouwd op de kust van Ghana om hun handel te beschermen. De Hollanders namen het fort over na twee vergeefse pogingen en daarmee had de West Indische Compagnie een stevige greep op de handel in ivoor, goud en specerijen. Later werd vandaar de handel in slaven bedreven en in ruim twee eeuwen werden er naar schatting 1.2 miljoen slaven verscheept. De manier waarop dit gebeurde is eigenlijk onbeschrijflijk. Het systeem werd door de jaren heen geperfectioneerd. Stamhoofden in Ghana, maar ook in andere landen werden verleid met Rhum, tabak, geweren en kruit, om mensen te leveren. Deze slaven werden verzameld in het fort onder de meest mensonterende omstandigheden. Honderden mannen en vrouwen werden in een gewelf gepropt, waar door een klein gat, licht en lucht binnenkwam. Geen mogelijkheid om je behoefte te doen, je lag in je eigen of andermans ontlasting. Het was onderdeel van het systeem. Mensen breken, ontmenselijken en er nuttige lastdieren van te maken. Mannen werden van hun vrouwen en kinderen van hun moeder gescheiden. Een groot deel van deze mensen overleefden deze ellende niet. Als een slavenschip verscheen, werd de laatste ‘poort van geen terug’ doorlopen en werden de slaven als sardientjes in een blik op het schip vastgeklonken om hun reis naar het vreselijke onbekende te maken. Onderweg stierven nog ontzettend veel mensen aan de ontberingen aan boord. Alleen de allersterksten overleefden de reis, waarna het werk op de plantages op hen wachtte. Dit staat niet in de geschiedenisboeken die wij op school krijgen. Een zwarte bladzijde uit onze geschiedenis.